Temps tà víuer

Sense dobte era terminologia “eth temps” ei des tèrmes mès utilitzats ena nòsta quotidianeitat. Qui de nosati non s’a trapat o a exclamat frases vincolades ara positivitat deth “temps” entà desirar o justificar.

Er aute dia, er actor Dani Rovira (de “ocho apellidos vascos”) presentaue un monològ profunditzant e reflexionant sus “eth temps”. Aqueth element deth mon que passe sense da-mo’n compde e quan i hèm ua uelhada mo’n dam compde (contràriament) que passe fòrça mès ràpid d’aquerò que semble mentre guardes eth relòtge.

Quan tot just acabes de néisher ja se desire que créishes entà poder jogar. Quan es un mainatge guardes es joeni e desires èster coma eri. Quan es un adult comences a rebrembar quan ères joen e tanben penses en quan seràs gran. E quan es gran penses en quan ères petit, de joen e d’adult.

Assomim qu’eth temps ei quauqu’arren que passe, assomim que ei progressiu e qu’an de passar causes. Mès, jamès assomim qu’eth temps, tot e passar a viatges mès ràpid e a viatges mès pòc a pòc en foncion d’aquerò que viuem jamès vedem qu’ei era base deth nòste projècte vitau. Paradoxaument, quan pronuncies era frasa “voi víuer era vida” o ben “voi aprofitar eth temps” se contextualitzen tostemp en un finau o ben en un passotisme. De vertat voler víuer era vida o aprofitar eth temps signifique passotisme o finau? Sociaument ei evident que encara demoren fòrça estereoptis per trincar e sautar. Interiorment cadun de nosati a assomit variables o decisions que hè un temps èren impensables. Eth motiu? Víuer eth temps, víuer eth nòste temps!