Victimisme triunfant

Es hilats

sociaus comencen a èster un bon indicador dera realitat emocionau e sociau d’un País. Vos auetz fixat que tostemp agraden mès es publicacions fonamentades en “victimisme”, “morbositat” o “negacion” que aqueres que son generades des dera positivitat, des dera constroctivitat o ben des dera accion portada a tèrme?

Era question important, non ei tant s’aguest tipe de publicacions o “posts” agraden mès o mens. Senon, se dejà èm en ua societat que mos auem acostumat ara autocomplaença entre nosati. Cercam motius entà ajudar-mos es uns as auti des dera complaença o irremediabilitat? Cercam excuses entà èster protagonistes dera vida sociau en Internet a trauèrs de publicacions o “post” d’impacte emocionau o de negacion entà generar mès “me gusta” enes hilats sociaus? Se ei atau, preveigui er inici dera gran depression sociau que fòrça persones pronosticauen dempús dera crisi.

E un temps, i auec dus libres que m’ajudèren a reconsiderar fòrça plantejaments e a trapar fòrça respòstes a demanes orfes enquià alavetz. Vos recomani de liéger “Mas Platón y menos Prozac” e “la brújula interior”.

Se coma País queiguem ena complaença, en culpar de tot as demés o ben a cercar excuses entà tapar era mediocritat instalada poderam començar a escríuer un libre tamb títol “era fustracion des mediocres”. Ath costat auem era auta opcion, accionar eth País e ajudar-mos toti e totes a èster mès grani e granes coma persones e coma societat, que reconegue es merits sense condicions e atau poder començar a escríuer un libre tamb títol “era oportunitat ena adversitat”. Quin preferits escríuer? Jo, tostemp preferisqui accionar.