Pompièrs d’Aran

Pendent es darrèrs dies e setmanes non e deishat de sénter, en tot tipe de lòcs, paraules de reconeishement e arregraïment ath trebalh des Pompièrs d’Aran. Sense dobte, es mies paraules tanben an format part d’aguesti elògis. Tota aguesta gent tamb era qu’e pogut compartir aguestes estones, non gaudissen d’un espaci a on poder escríuer eth merescut reconeishement que se ditz en airau sociau o colloquiau. Aprofiti aguesta escadença entà hè’c en nòm pròpi e de toti eri. Tot eth trebalh que desvolopen compòrte nòms e cognòms darrèr, compòrte espants, pòurs. Mès tot aguest trebalh compòrte tanben, valentia, dedicacion e implicacion, ath delà de vocacion. Mès, non voleria hèr aguest arregraïment sonque ath present. Permetetz-me que non desbremba a toti aqueri que fundèren çò qu’ei era esséncia mès digna des Pompièrs d’Aran, era dedicacion ath pòble, era dedicacion ath País e era dedicacion as persones. Non voi desbrembar-me de toti es qu’an format part d’aguest collectiu pendent fòrça ans. De tot eth trebalh qu’an portat a tèrme e dera sua dedicacion quan les auem requerit (jo m’inclodisqui entre eri) e an estat de besonh. Pendent fòrça ans, encara auè, era societat aranesa a auançat, s’a transformat e a patit canvis. Mès parlar de Pompièrs ei parlar en clau nacionau, ei parlar d’orgolh aranès, ei parlar d’aquerò que èm. Es canvis contonharàn, son obligatòris entà poder dar respòsta as reptes de present e sustot as desfiaments de futur, mès non auem de deishar qu’arren impedisque contonhar hènt dera vocacion as demès era mès nauta dignificacion. Ua estructura nacionau que contonharà, en sò segur, hèm-nos a sentir orgolhosi deth nòste pròpi patrimòni.