Hièstres e linçòs

Guaire viatges fòrça de vosati auetz exclamat o escotat era frase “Tota era vida ac auem hèt atau” o ben “tota era vida s’a hèt atau”? Non i a cita mès defensiva, mès autocomplaent e mès conformista qu’aguesta. Auetz sajat beth viatge de substituïr-la per un argument o, ben, hèr bèra causa entà non quèir en aguesta? Provetz, sentiratz ua naua sensacion, dauriratz ua hièstra ath canvi. En aguesta frasa se sustente era prumèra pèira entà èster coherent tamb aquerò qu’exigim e desiram. Se ad aguesta frasa le igetz aquera que tot soent se nomente “m’ac an dit” coma element d’assentament intelectuau, alavetz, se pòt arribar a contruïr er argumentari mès facil e senzilh qu’ac justifique tot entà non auer de canviar arren o ben entà defensar-mos de quinsevolh aute argumentari que mos dèishe en evidéncia intelectuau. Se de vertat volem canviar es causes, se de vertat volem hèr frònt as desafiaments qu’auem coma umans, coma persones o coma societat eth prumèr canvi comence tamb nosati coma protagonistes. Non podem exigir que canvie arren se nosati non èm dispausadi a qu’arren canvie. Se arren canvie era quèisha, o era gestion des reptes gegantíns qu’auem, entre ena mediocritat deth relat o ben ena defensa autocomplaenta entà impossibili-ta’c tot. Arribadi ad aguest punt es personalismes e era tirania jòguen a plaer. Eth talent s’escape, es oportunitats se reduïssen e vam deishant darrèr linçòs d’oportunitats. Se vos trapatz en aguesta situacion era mediocritat ei era protagonista dera vòsta vida. Se non ei atau e hètz des persones propositives –Vos feliciti– formatz part d’un entorn en quau era inteligéncia colectiva construís oportunitats, solucions e futur. Reflexiona e pensa en quina grop de persones te trapes.