La Palma en còr

Deman harà dues setmanes qu’eth volcan de Cumbre Vieja entrec en erupcion e comencec a ensenhar-mos, mès enlà d’aquerò qu’ei escrit enes libres de texte, era mès grana des contradiccions que pot víuer era persona; er ipnotisme d’un accident naturau tant espectacular e ath madeish viatje eth mau que pòt hèr a tot un pòble e a ua comunetat era citada espectacularitat.

Milers de persones ac an perdut tot, d’auti tot e non perdec non ac poderan recuperar jamès. Mès, i à un element emocionau qu’ei fòrça dificila de gestionar, era perta d’identitat personau, familiar e colectiva. Encara que semble que pòt èster redundant tamb d’autes catastròfes naturaus quan parlam de perde’c tot, a despiet des d’autes catastròfes aguest provòque que milers de persones auran perdut eth pòble, es recòrds, era memòria e quinsevolh referent que se sustente en relat dera identitat personau e colectiva.

Eth Volcan de Cumbre Vieja, encara sense data de finalitzacion e sense vèir toti es maus que demoren per deuant, merite d’un supòrt e empatia qu’à d’anar mès enlà dera duarada deth perilh que supause eth pròpi volcan. Era lectura definitiva s’a de poder escotar dera man des victimes.

Mès, tanben i a un debat a daurir que non se’n parle; merite era pena eth benefici cuertplacista des decisions entà perméter, peth dessús des fatidiques conseqüéncies que comportaràn aguestes decisions a long tèrme? Ei ètic condusir ara gent ad aguest escenari? Ath men parer creigui que non. Exemples n’auem a cabaci.