Wagner ena serrada

Alendauen es prumères ores deth dia abantes de hèr cap ena presa dera Restanca, a on eth bòsc diboishe un camin damb peades encara mercades per un ostiu toristic fòrça concorrut, en periferic airau deth Parc Nacionau. Era fresca deth maitin de tardor deishaue sénter ua carícia caudheireda ath pas dera paret que conten er aigua. En refugi, eth caminaire deishèc un grop d’agils excursionistes disposadi a pujar eth Montardo ja nheuat, e com un explorador animat agarrèc eth camin de cap tar Estanh de Mar. Ròques, un shinhau nheuades, un shinhau gelades, dificultauen eth pas segur peth perimètre d’aguest lac, damb entrades e gessudes, as pès deth tossau, que, en aunor ath sòn nòm, formen cales de nauta montanha d’un sable grisós, mès vedible en baishar eth nivèu der aigua de besonh entara produccion electrica. Eth tram rocós desboque as pès deth tuc quilhat de Besibèrri Nòrd, mès en lòc de hicar-se laguens des sues heiredes gòrges, anèc a trobar era serrada dreta, damb es talents de pujar-la com se dera recerca intuïtiva d’un tresaur se tractèsse, mentre darrèr susvelhauen es dius esblancossidi deth Pan de Sucre e era Punta d’Harlé. De patac, òc que le trobèc, aqueth imaginari tresaur, en daurir-se clarulhes deth cèu e dejós era val solitària de Tòrt tanben rocosa, dilhèu mès nheuada encara. Li venguec ath cap era musica imponenta dera entrada des dius en Valhalla, dera opèra Das Rheingold, perque en aguest olimp pirenènc eth tanben volie èster un diu menor, capable de sénter era natura dera montanha e dera musica deth Wagner deth didau deth nibelung dauant d’aguesta òbra d’art totau, defenuda peth compositor, qu’acompanharie eth sòn ritme, en descens pera ribèra de Rius, pendent tot eth trajècte.