Serenor compartida

Eth camin pujaue dret, mentre se hicaue just en ventre des malhs que dauen ombra fresca ad aquera prumèra ora deth maitin; dempús viraue, ath long d’uns mètres, e suavizaue era pendent entà préner mès inclinacion dempús e hèr a dreçar eth pas des anmes ja cansades, damb era gòrja seca e es cames estalimòrtes. Arrés auie negat qu’era vida non ei facila. Encara demoraue era conquista deth coret que les amiarie ar aute costat dera sèrra. D’aquiu estant, sajarien d’enfilar eth darrèr tram deth trajècte que permeterie tocar eth cèu, ath cap deth solitari tuc. A diferéncia dera vida sociau, era pujada, respetuosa damb eth ritme de cadun, ei ua luta damb un madeish, damb es fòrces pròpries e era expectativa d’arribar ara conquista provisòria següenta. Er esfòrç conscient reverbère damb ua banda sonora mentau, a on s’i pòden interpretar es guerrères valquíries wagnerianes, sustot quan impère era volentat de superacion, amplament superada, valgue era redondància, ena solatjada patz deth tuc. Ací naut, er orizon se daurís as nòsti pès, es contorns deth paisatge prenen era relevància justa, encara mès en aguesti dies clars de tardor, e tot s’assètie en lòc que li aperten. Tot s’amasse e retorne, tot s’estaque e se distingís. Era vida aquerís sa plenitud, en sa serenitat, ena tranquillitat d’esperit, e, ath temps, baishe renauida, pregonament, d’acòrd damb era naturalesa de cada èster. Dilhèu ne guanharie fòrça era vida politica que viuem o, mielhor dit, patim, se aprenèsse d’aguesta viuença intensa, a on regís era serenor dempús der esfòrç compartit, a on era lei constitucionau s’apère companherisme. E dilhèu per açò son er òme e era hemna de montanha persones tranquilles, de patz, solitàries, perque solets èm ena vida, atau coma de serenor compartida.