Escotem-nos

Eth tèma ei recorrent. Toti en parlen, enes tertúlies de tauèrna e ena coa deth supermercat, per exemple. Era politica ei devenguda ahèr de convèrsa, quan aguesta a provocat un grèu problèma sociau e economic. Quan era politica, totun, non a hèt ben eth sòn prètzhèt… Dempús d’uns dies intensi, de pena e dolor, de desconcèrt e ua fòrta inquietud, era tension s’ei rebaishada, aumens un shinhau, ara demora des naui eveniments. Era politica non a hèt es sòns deuers, coma didem, e eth debat en carrèr ei mòstra paupabla de que, en prumèr lòc, era discussion ei entre catalans, hèt que non an volut veir es impolsors deth “procès”, pr’amor deth collapse qu’er Estat des autonomies a supausat entà dus milions longui de ciutadans, hèt que, ath temps, an ignorat es autoritats d’aguest Estat, qu’ara ei ena obligacion de cercar ua gessuda a tant de desproposit. Ua de clara serie era reforma constitucionau, que permetesse renauir eth pacte peth quau tant Catalonha coma era rèsta d’Espanha s’i poguen tornar a reconéisher, includida era Val d’Aran, damb ua regim especiau e ua via pròpria, territòri de termièra coma èm, entre es tèrres gascones-occitanes-franceses, es tèrres catalanes e aragoneses e, per tant, espanhòles. Cap d’influéncia e relacion mos sobre, totes mos les cau e apòrten noble sentit ath devier d’Aran. Ei ora de parlar, òc, laguens deth territòri comun dera legalitat que legitime a uns e auti governants a exercir es sues foncions, coma reclamàuem hè ua setmana dauant des ajuntaments d’ací e de delà, pr’amor qu’era politica ei sustot dialòg. Mès, d’ençà dera mia petita parcèla, voi tanben entonar un mea culpa, pr’amor que dempús d’auer parlat e escrit pro sus aguest ahèr, è aprenut qu’abantes ei de besonh saber escotar, sajar d’enténer es rasons der aute e, a compdar d’ací, e s’era volentat ei sincèra, començar a bastir un nau enteniment.