Alteritat

Era politica catalana ei ua paradòxa e un polvorin: mentre er independentisme s’assolide ena sua majoria parlamentària, Ciutadans, clarament constitucionalista, artenh era prumèra plaça enes eleccions ath Parlament. Es accions policiaus der 1 d’octobre, eth procediment judiciau encetat e era intervencion dera autonomia per miei der article 155 dera Constitucion, d’un costat, e era hujuda d’empreses, era inestabilitat institucionau e era imposicion illegau d’ua independéncia unilaterau, d’un aute, an enconat era pregona fractura politica e sociau que patís Catalonha. Aué èm piri qu’ager, e es actors protagonistes mantien nautes es sues espases. Dus des ahiscadors, PP e CUP, son a punt dera desaparicion, en concentrar-se eth vòt enes opcions qu’es ciutadans an interpretat coma mès utils entath combat democratic en jòc. Es socialistes, un còp plaçadi en costat constitucionalista, paguen era confusion de darrèra ora, damb prepauses que dilhèu es sòns electors non an comprenut. Mentretant, Aran, vestit d’iranja, a tornat a eméter un messatge inequivòc e artenh que dus candidats, Javier Rivas (Cs) e Anna Geli (Junts per Catalunya), entren en Parlament (Rivas repetís). Felicitats e fòrça a andús entà afrontar es rèptes restacadi damb er autogovèrn e era prosperitat dera Val. Totun, es declaracions des virtuaus guanhadors, Arrimadas e Puigdemont, e es opinions des respectius supòrts mediatics, non conviden guaire ar optimisme dera concòrdia. Es blòcs, ena soma d’impoténcies, son enrocadi. E çò qu’ei piri: incapables de reconéisher-se, er un damb er aute, çò que sajarie ua politica dera alteritat (d’acceptacion e dialòg constructiu damb er Aute), mès de besonh que jamès.