Vida espirituau

Un dia coma aguest, Dissabte Sant, dempús des viuences de patiment, passion e mòrt (pròpries des mortaus), ben vau era pena de profitar-le en favor deth silènci e era meditacion, çò qu’ena nòsta tradicion crestiana serie mès lèu era contemplacion (oracion e participacion activa en mistèri), pr’amor qu’era meditacion harie referéncia ara comprenença discursiva, tanben de besonh. Totun, en aguesti tempsi d’espiritualitats New Age, ena quau campam mès tà d’auti moviments, dilhèu de forma desvirtuada, descontextualizada e, sustot, ara carta dera autoajuda, solem ignorar qu’era crestiana compde damb ua rica e pregona espiritualitat, tanben orientau. Coma explicaue Joan Pau II, era Glèisa “respire damb dus paumons: Orient e Occident”. E d’Orient (dera vida dera sua Glèisa e dera Glèisa ortodòxa russa) mos arribe ua alendada espirituau restacada damb era “oracion de Jesús”, aperada tanben “oracion deth còr”, coneishuda sustot a compdar dera Philocalie, recuelh deth sègle XVIII sus escrits ascetics, o des Relats d’un pelegrin rus, de finaus deth XIX. Damb aguesta practica, Poimèn, un des Pairs deth desèrt, animaue a auer “eth besonh d’ua soleta e unica causa: ua anma sòbria”, que consistís en esvitar es distraccions e es volentats qu’impedissen ua orientacion de cap tar Esperit. Mès que moralista, aguesta ei ua via terapeutica d’arténher e conservar era salut, de forma intègra. Era guardada deth còr, uet des pegaries materiaus e supèrflues, en camin dera libertat e eth compromís, daurís es pòrtes ara alegria dera resurreccion e era deïficacion, açò ei, ua restauracion der èster ena vida plea dera beresa dera unitat damb Diu.