Vida intensa

Era variacion

de cambiar e experimentar diuèrses passions, era acceleracion d’un augment contunhat de realitat, era prioritat atorgada ath prumèr viatge (“primauerisme”). Tot açò enquiath collapse. Son caracteristiques dera vida intensa, que descriu eth joen filosòf Tristan Garcia e caracterize era nòsta epòca guidada per un ideau pregon: eth d’èster intensament çò que ja ei. Aimar, gausir, crompar, hèr espòrt. Tot ac cau hèr intensament. Cansadi coma èm dera trista e grisa monotonia, era ideau postmodèrn ei enlumenat per aguesta percepcion incrementada de realitat. Non n’i a pro damb víuer, rasonablament, pacientament, coma ac hègen es nòsti auantpassats, ara demora, per exemple, dera vida etèrna, deth paradís, dera glòria dempús dera mòrt. Non. Cau víuer mès e mès, ara e ací. E non i a temps entà pensar. Era modernitat a setiat es bases d’aguest imaginari, en quau era intensitat ja non ei propietat objectiva des causes, senon dera consciéncia des umans. Era razon a excludit, dera racionalizacion deth món, çò d’intens, e ac a reservat ara percepcion intima e singulara. Atau, aguesta vida aspirarà a ua intensitat de realitat maxima, a on ara ja ei tot intens, absolut, jos era perspectiva dera volentat de podèr nietzscheana. Mès se tot ac cau víuer intensament, alavetz se pòt quèir, facilament, en çò de contrari: era frustracion, era depression, er absurd d’ua vida dejà absurda, coma diderie Camus, e dera quau non en volem préner consciéncia, sonque d’aquest déuer descrit dejà per Bruckner, en eufòria perpètua (e impossibla), d’èster erosi, coma un imperatiu compulsiu que cau arténher a quinsevolh prètz.