Eth bram

Dempús dera

masèga deth dia, deth tragin deth trabalh, deth tapatge des ahèrs que pensam tan importants e subergessents, e que dilhèu non en son tant, dempús dera rotina de començaments de tardor, dempús dera alegria der ostiu, dempús d’un dia atau, e quan aguest comence dejà a amortar-se, m’apròpi ara hièstra entredubèrta entà veir es darrères lums ath cap dera sèrra, senti era alendada dera fresca dera net e m’assèti entà reposar es viuences de tot çò qu’a passat, e non tornarà, e tornarà, ath còp, a començar en jorn de deman. Demore eth larèr en un doç silènci, e barri es uelhs uns segons, enquia qu’un bram de cèrvi cride deth hons dera natura, provenent dilhèu des prats deth torn o deth bòsc cada còp mès apròp, coma se siguesse er animau ath cant deth carrèr. Ei er idòl sauvatge, alugat, caud, dera natura, der instint dera bèstia que, coma es elements der univèrs, demoren en vesinatge damb es causes artificiaus deth pòble, damb era sua petita trama urbana, entorada, isolada, damb en gran mantèu naturau, que suenhe e ath temps menace, coma aguest cèrvi al.hamat. S’enten un e un aute, en sòn temps, ciclic, que cau respectar. E alavetz pensi que dilhèu ei vertat qu’er uman postmodèrn, isolat enes sues capsules de masèga e tecnicitat, a perdut eth contacte dirècte damb era realitat dera natura e des causes senzilhes. Eth bram deth cèrvi mos convide a veir es causes atau coma s’aufrissen d’ençà d’eres madeishes, sense grani artificis; ei er idòl desesperat entà no pèrder era pensada d’aguestes sus era proximitat e era simplicitat. Aguestes, de vertat, signifiquen era vida, en relacion d’ues damb es autes, en tot demorar en un lòc, mès tanben dubèrtes a naues possibilitats de trobada e escota, coma aguest cant qu’ara, un còp mès, entenem.