Era vertat dera nhèu

Començam era sason d’esquí damb bones condicions de nhèu, auançada en noveme de forma generosa. Ua paradòxa en tempsi de crisi climatica. Mès, enguan non s’a hèt de pregar. Eth mant blanc s’estien uniforme pes còtes nautes e regale moments de gòi as aimants des espòrts de nhèu. Abantes dera dubertura dera estacion de Baquèira Beret, quauqu’un s’apropaue pes sòns domènis, ja impecables, damb es talents de caushigar-la e deishar-se esguitlar pes amples pales des montanhes garnides. Damb era nhèu, semblen ues autes. Es ròques desapareishen, e tota sòrta d’irregularitats en relèu, d’accidents geografics qu’enrèden en ostiu, “era forma reau” dera montanha, segontes eth geograf Elisée Reclus, se solatgen dejós d’aguesta capa (“tot repòse dejós d’un immens sudari”, ditz Reclus), dilhèu encara non pro pregona, mès que ja balhe ath paisatge ua puresa, ua vertat tan simpla coma ludenta. Sense artificis ne ornaments. Pensàuem qu’era vertat s’amagaue darrèr des elements vedibles, mès ei ara vista, dehòra, ena superfícia. Ara qu’es dies son bracs, desiram profitar mielhor es parçans soleiencs, e per açò mos calam laguens d’amples vals e pujam tucs privilegiadi, ben plaçadi coma es de Vacivèr, a on arribe ara era estacion, o eth classic tanben de Parros, a on posqui assetiar-me, ath pè de sa crotz, tà campar er alongat Pirenèu presidit pes Maladetes, mentre era lum clara, intensa, concentrada, tòque era cornisa dera cresta virada tàs parçans sòbris deth Maubèrme e Liat. E quan torni, un aute dia, tath Vacivèr, un còp dubèrta era estacion, tan grana, ei possibla era conviuença damb er esquiaire transportat enquia naut. Sonque uns mètres mès enlà, ena val omonima, era soletat torne a imposar-se enquiàs pès de Marimanha e eth Rosari. Era soletat, coma era vertat, l’auíem a tocar e non la sabíem veir.