Pòur

Ena societat

deth risc dera actuau fasa dera postmodernitat, profetizada peth sociològ Ulrich Beck, era pòur ei determinanta entà configurar eth devier collectiu des sues comunautats. En un món interconnectat, era pòur posse ara gent ara reclusion, en un clima d’incertesa e inseguretat. Es pòurs d’ara creen eth miratge dera possibilitat d’ues comunautats o estats mès protegidi, que sagen de barrar eth pas ath foran (portador, en lòc de prosperitat, de malur, delinqüéncia e pression ara baisha des salaris, as uelhs des que sagen de profitar era escadença entà trèir-ne rendiment politic), hèt qu’explique, en bona part, era genèsi de fòrça moviments populistes e extremistes e, damb eri, deth procès regressiu deth Brexit. En aguest, a hèt fortuna era idèa de recuperar eth contròl des termières, a mòda de fortaleses de d’auti tempsi d’isolaments ara impossibles. Ath còp, aguestes democràcies son menaçades pera simplicitat des sòns plantejaments, en ues societats cada còp mès complèxes. Ena societat deth risc, era governabilitat non bastís dejà era conquista d’espacis de libertat e justícia, senon que se base en esvitar çò de piri, en tot crear vertadères comunautats dera pòur. E totun, era pòur, sustot era de pèrder era vida, en ua societat que viu coma s’era mòrt non siguesse vertat, ei intrinsèca ara nòsta natura de creatures mortaus e finites, coma acabam de comprovar damb era anullacion deth Mobile World Congress de Barcelona dauant d’ua naua menaça, mès concrèta e esporadica, mutada en forma d’un virus que cor per aire d’ua region de China, pr’amor que non i a arren que hèsque mès pòur que çò d’invisible, tan imprevisible coma eth cors, fèble, precari e vulnerable, dera sòrt d’ua vida.