Cendres

A on i a cendres, i a agut huec, tanben brases, ara fin vida. Coma cante era sarsuèla, per hum se sap a on ei eth huec. Mès sus es cendres, un nau huec al.hame ua auta vida. Es cendres i son tostemp, totun. Particules infinites, singulares e iguales, ath còp. Residus mineraus frut dera combustion vitau. Pulvis es et in pulverem reverteris. Se repetís era letania de cada an, en dimèrcles de cendres, que da inici ath periòde quaremau. Me shaute plan rebremba’c, un còp mès, en miei d’aguesta societat qu’a abandonat es sues arraïtz, mortaus, efimères, hètes d’aguest povàs sapient. Tota ua declaracion de principi (e finau): èm povàs, ara e ací, hèti des cendres dera istòria, divinament mortaus, e tath sens dera divinitat infinita, ara quau aspiram, i tornaram. De còs finit e consciéncia infinita, pr’amor qu’ua causa ei víuer, en cogant, en declivitat, e ua auta dispariona qu’ei existir, qu’ei, literaument, demorar dehòra, ara intempèria, dubèrt ath món e ara mòrt. Eth povàs des cendres de Quareme ei mistic, pr’amor que campe era vida jos era perspectiva dera eternitat. En Eth viuem, mos botjam e existim. Quin cant paulin tan beròi! Non i a arren mès concrèt, delimitat e cèrt qu’era vertat d’un cendre. Eth cendre ei er èster, era existéncia en sòn devier, de forma plea, conscient, autentica, anticipada, coma sonque se pòt anticipar aguest periòde liturgic de cap tara mòrt passionau, pr’amor qu’existir ei víuer pleament, de forma acabada, a on tot se vire, complètament, a on eth finau deven principi.