Recuelhiment

Era experiéncia qu’auem d’aguest renèisher primaverau sòl vier restacada damb era masèga d’uns dies intensi, d’oficis e processons multitudinàries, damb gent venguda d’ací e de delà e es talents des que i prenen part entà recrear en temps present tradicions de pregon arraïtzament, qu’amassen e afrairen ara collectivitat. Era irrupcion deth maudit virus provòque ua interrupcion deth cicle vitau de cadan. “Víuer en crisi ei víuer en inquietud”, escriuie María Zambrano. Mès, ja mos avertís que tota era vida se viu, en hons, en aguesta tension e d’ençà d’ua soletat sense descans. Eth problèma ei qu’auem de besonh de certituds e dera companhia des auti, mès sense aguesta soletat inquieta, non pòt er uman liurar-se des sues esclavituds extèrnes e transcendir era insatisfaccion actuau ena dubertura intima, qu’apòrte lucidesa e perspectives d’un nau començament. Ei atau coma era santificacion d’aguesti dies ben poderie virar era viuença acostumada entà un recuelhiment mès intens e pregon, prèst entà ua naua esperança. Se pòt profitar era escadença entà campar tà laguens e redescurbir un món, que non ei eth món, senon çò d’aute deth món, perque d’aguest sonque se pòt gésser en tot entrar laguens d’un madeish. Sabem, aumens d’ençà de Sant Agustin, qu’er uman ei er unic èster capable de hicar-se en sòn interior e, que, per tant, coma repetie Ortega y Gasset, “er òme pòt, de tant en tant, suspéner era ocupacion dirècta damb es causes” entà atier era sua pròpria intimitat. Quan ja parlam de desconfinaments, dilhèu encara non auem aprenut qu’entà renèisher cau passar abantes er examen dera autoconsciéncia, tanben collectiva, ja que, ¿de qué mos servirà dempús guanhar eth món sancèr se perdem era pròpria anma? (Mt 16, 26).