Trump

Auem relativizat tant era vertat qu’era mentida mos semble ua equivalència inevitabla, dilhèu ua broma, de viatges un mau menor, en mielhor des cassi. Era vertat non a prestigi, e era mentida (e es sues derivades de pòstvertat, miei vertats e rumors) semble mès valurosa. Auem deishat de creir en Diu e sonque credem en pegaries, seguidors coma èm des leçons de manuau d’autoajuda, deth tipe “cau èster un madeish”, encara que sigues un hilh de puta; que “tot depen de jo”, e dempús jo e tostemp jo, coma se non importèssen es circomstàncies, n’era condicion sociau n’eth lòc e epòca de naishença, n’er entorn familiar e educatiu, pr’amor que non trobam eth sens de çò que mos entore. Tant de temps auem parlat dera fòrça dera ment e era volentat poderosa deth subjècte, deth món comprenut coma fantasia, objècte dera nòsta representacion imaginària, que ja credem en quinsevolh teoria conspiranòica; auem assomit damb tanta naturalitat que, en fin, coma sentencièc Nietzsche, non i a hèts, sonque interpretacions, que ja non sabem çò qu’ei vertat e çò qu’ei mentida, en aguest ocean des hilats sociaus, plei de fake news. Alavetz, non cau estonar-se qu’un politic coma Donald Trump hèsque dera mentida eth sòn prumèr e darrèr baloard; qu’era politica semble tota era un hanguèr, era ombra de figures entutades, ua òbra autant de menspredabla e prescindibla. Mès, de patac, auem descubèrt qu’aguesta idealizacion, qu’aguest miratge, pòrte ar afebliment dera democràcia, fonamentada en valor dera vertat e era rason, e ath refortilhament deth populisme, basat en hantaume dera pòur e era mentida.