Auents

Seguim eth vestigi

dera lum, que se dèishe entelar per ua broma grisa ath long e ample dera vòuta celèsta, en tot que campi de cap tara montanha dera Trona, dessús d’Es Bòrdes e Begós. Dempús d’un noveme ludent, comence auents damb era timidesa d’un temps qu’anoncie nhèu e incertesa. Tot gahe eth mistèri d’un ambient que preludie ua auta sason. Cada causa en sòn temps, coma era nhèu tath mes d’auents, se ditz er arrepervèri, damb ressonàncies deth libre sapient der Eclesiastès, que ja mos ensènhe que “dejós deth cèu, i a un temps entà cada causa”. O dilhèu ei mès precís quan comence damb “cada causa a eth sòn moment”. Totun, qué ei eth temps, se non era linha infinita traspassada peth moment de cada causa? En aranés, eth nòm de deseme e deth temps de preparacion coïncidís; ei çò de madeish: auents. Eth darrèr mes; e eth prumèr der an liturgic. Principi deth finau, a on tot acabe e tot (re)comence. En etèrn retorn, jos un madeish hons? Eth hons dera incertesa, era mòrt, mès lèu er arren. E dilhèu ei açò que non acabam de compréner, laguens des nòstes fatuitats e misèries; açò qu’es mistics de toti es tempsi compreneren: qu’eth miracle, dilhèu er error, ei era vida, que fortunadi èm d’auer podut escapar, per un temps (eth moment), dera mòrt. Era esperança ei eth revèrs dera angoisha, òc, mès andues actituds vitaus s’enfronten a çò de madeish: er arren. E atau, çò que mos restaque (o mos acabe de liberar) mès pregonament damb tot ei, ara fin, eth silènci etèrn, era soletat cosmica e eth saber, er art, de non pensar arren. Atau ac aconselhe eth mistic Bernardino de Laredo: “se pòs, e sabes e vòs, non penses arren, e sense bèth trabalh guanharàs mès”. Auents ei silènci e soletat. Auents ei arren.