Mèstre Eckhart

Hèsqui nhau

ena naua libraria La Fatal, de Lleida, damb aquera alegria que mos da era dubertura d’un nau temple entàs libres e es sòns aimants, es lectors inquiets, en aguesti tempsi d’escuretat intellectuau e espirituau. Ua libraria ei ua ièrla de lum, era qu’apòrte era paraula escrita, disposada en aguest cas entre dus espacis, un de mès interior que recep autant era claror d’ues granes hièstres, que guide er esperit dauant dera estatgèra.

Aquiu me dèishi interpelar pera darrèra publicacion revirada deth critic literari Maurice Blanchot, un recuelh de diuèrsi comentaris, un d’eri dedicat ath Mèstre Eckhart, que viuec entre es sègles XIII e XIV e non a deishat de dialogar e incidir en autors contemporanèus coma Heidegger. Eckhart supause era apoteòsi dera umilitat, er autoconeishement e, sustot, era recreacion, lèu lèu invencion, deth despreniment mistic, deth despegament, tanben dit.

Toti tres tanplan restacadi. Ei mès, “eth despegament ei tan propèr ar arren que non ei pòt auer arren entre eth despreniment perfècte e er arren”, remèrque en un des sòns tractats.

Blanchot s’i fixe, en dialòg damb Kierkegaard e Jaspers, en aguesta sòrta de “trionf” que, aniquilada era rason e separat er èster de tot e de toti, “emane dera ascension a trauèrs der arren e era desesperacion”, pr’amor qu’eth camin deth Mèstre ei hèt de dialectica e paradòxa, d’afirmacion e negacion, a on er anma a de morir entà arribar ara “Existéncia absoluta”, incondicionada, mès enlà, e tot, de Diu madeish, enquiath Hons, enquiara Hònt, enquia çò de mès ocult e pregon, enquia ua interioritat que coïncidís o se confon damb era divina, a on, en fin, eth madeish Diu desapareish o i é “etèrnament present” coma unitat absoluta. .