Desbrembes

Moric en mai eth monge benedictin e teològ Ghislain Lafont. Coma sigue qu’ena mòrt trobam era escadença d’un intercambi, talament coma un nau començament, transfiguracion parciau dera vida, coma diderie er autor de Diu, eth temps e er èster, voi per açò rendir-le omenatge.

En dialòg damb filosòfs coma Heidegger e Derrida, Lafont considère qu’aguesti prenen eth relèu dera ontoteologia, metafisica dera totalitat, a on tot se subsumís, e qu’aqueri critiquen, mès sense aufrir un vertadèr art de víuer. Eth teològ definís er òme coma ua identitat hèta d’un còs reconeishut e ua paraula escotada, per miei d’un aveniment de carn e sang, vertadèr naishement, e retròbe eth sòn temps en relat pasquau, ei a díder, en temps dera filiacion, coma esséncia d’un camin de relacion damb Diu.

Er uman se manten ara escota dera crida d’ua paraula propèra, revelacion deth sens, qu’acuelh ua memòria deth pervier. Lafont se servís des figures d’Adan e Jòb, que manifèsten era finitud e era culpabilitat der òme, cridades ara transcendéncia de deishar-se respóner pera paraula que convide ara comunion.

Aguesta forma de mòrt ei ua superacion entà restablir era patz damb Diu, damb un madeish, damb es auti e eth món, principi de renovacion e qualificacion etica. Se ben Heidegger ei critic damb eth desbrembe der èster per part dera metafisica, Lafont n’ei autant damb eth desbrembe de Diu.

En deute damb er aleman ena critica ara metafisica compacta, sense mòrt, e ena redescubèrta dera donacion misteriosa, presenta en còr de tot (kairós der Ereignis), eth benedictin defen era parousia, preséncia e eveniment der amor, ena dialectica d’un Diu, trinitat d’amor, que ven a nosati, identificat damb es crucificadi dera istòria, e un Diu invedible, coma preséncia ena retirada, qu’actue en còr deth món e dèishe era istòria dubèrta ara fe..