Corsa

A despiech dera pandemia, e des naues restriccions en cors, que convertissen eth devier dera vida en un calvari agoniós, dejà desmoralizador, a depiech de tot açò, e enquia naua orde, s’an sajat de reempréner, ací e delà, diuèrses activitats ar aire liure, qu’arioan se sospenèren per rasons òbvies, quan encara ne i auie constància d’un possible plan de vacunacion. Entre aguestes activitats de sason d’ostiu, subergessen es corses de montanha, a pè o en bicicleta, qu’eth respectable desire de practicar dilhèu damb mès talents que jamès, dempús de tanti confinaments e limitacions de tota sòrta. E quan t’i cales en ua d’eres, alavetz prenes mès consciéncia non sonque deth valor dera vida, senon d’aqueth “hons de vitalitat” que, segontes Ortega y Gasset, “neurís tota era rèsta dera persona, que coma saba animadora ascendís as tucs deth nòste èster”, pr’amor que non ei possibla ua personalitat vigorosa, en transcurs dera vida, en tot córrer o segontes es talents e volentat de cadun, “sense un abundós tresaur d’aquera energia vitau apilerada en hons dera nòsta intimitat”.

Ei atau coma eth filosòf caracterize er intracòs damb er exemple deth que camine vist d’ençà d’un madeish, damb er esfòrç de botjar-se, es sensacions musculares de tension e resisténcia, a diferéncia deth caminar d’un aute, vist per dehòra, en sòn resultat exterior. Me rebrembe ad aquera diferéncia classica entre era realitat exteriora e era interiora, aguesta de viatges mès rica, reau e plea. Era vitalitat la restaque Ortega damb er anma, depositària des sentiments e es emocions, e er esperit, hònt de volentat e coneishement.

Toti èm hèti d’aguest tripartit sus eth quau gravite era nòsta existéncia intima, eth moviment vitau deth nòste èster, metut a pròva, de forma intensa, en quinsevolh d’aguestes corses e, en fin, dera corsa qu’ei era madeisha vida. .