Era nhèu e era alegria

Agueta nhèu de noveme qu’ei ben umida, s’apilère dirècta ena tèrra e servirà entà acuélher ara naua companha d’auents. Semble que s’auancen er iuèrn e es talents de gaudir-le en tot esquiar o en tot cauishigar eth blanc element, pesantàs coma ei ara, mentre se forme ua peada pregona, modelada pera nòsta cama intrepida, pas a pas, dejós des auets d’un bòsc monumentau. Aguesti encara consèrven era nhèu pendent ores e jorns, senhau inequivòca der heired en parçan ombrèr, que non veirà eth solei enquia qu’arribe ua naua primauera.

Chocant mos semble aguest gòi, de sénter-la, de baishar-la, de tocar-la, aguesta prumèra nhèu, talament coma se siguesse, tostemp, cada an, eth prumèr viatge. Pògues causes i a, en cicle vitau, que saludam damb alegria pariona. E ac hèm damb ua illusion renauida, damb es uelhs deth mainatge qu’encara podem conservar.

Dempús, dilhèu, ja mos shòrde e mo’n cansam, a mesura que passe eth temps, quan era nhèu s’amodelhoe enes carrèrs e, encara piri, menace nòsta integritat fisica per miei dera geladiua que s’i a format. Quan veigui quèir, silenciosi, es prumèri flòcs, coneishi era notícia dera mòrt dera escrivana Almudena Grandes. Ara harie mès d’un mes que començaue era fracassada operacion deth maquis e qu’era literata, d’ua òbra pro ampla, novelèc per miei d’Inés y la alegría.

La presentèc hè dètz ans en nòste parçan. Era Val d’Aran, e sustot Bossòst, ei scenari der enamorament e desirs de libertat dera protagonista, fraia deth delegat provinciau de Falange, aperada era codinèra de Bossòst, “un pòble plan petit, beròi coma tot, de carrèrs arribenti e cases de pèira damb tets de lòsa, ath bòrd d’un Garona joen e impetuós coma un cadèth”, ara nheuat, coma era alegria legada per Almudena Grandes.