Impertinéncies

Torne era vida a acaçar-mos damb es sues impertinéncies. Fòrça viatges, arren ei coma voleríem que siguesse. E açò mos estordís e, ath temps, mos secodís, mos altère, sense saber ce qué cau hèr.

Coma explique eth filosòf Hans Blumenberg, en tot comentar era pulsion de mòrt descrita per Freud, “era vida ei çò que per bones rasons se castigue pera sua irregularitat damb simptòmes neurotics”. Serà çò que mos passe, quan patim un mau sense origina aparenta, laguens d’ua vida trepidanta, a on ja non i a temps ne tà pensar ne tà arturar un ritme cada còp mès frenetic? Totun, era vida ei aqueth “estat delicat en qué sonque se pòt demorar çò d’oposat: eth decès”, exprèsse crudament Blumenberg. Non se dèishe empresoar n’estacar n’embarrar enes masques d’aguesti tempsi, pr’amor que tanben era vida s’exprèsse en diuèrses formes, deth temps, dera istòria.

E atau, aquerís un caractèr superior de quauquarren que se superenten en si mès que, per açò madeish, non s’acabe de superenténer. Platonicament, era reconnexion deth món objectiu, dera sciéncia e era tecnica, damb era vida caotica per miei dera teoria deven ua sòrta de rebrembe deth sens qu’a aquerit ath long deth temps, mès, paradoxaument, abandonat per miei d’aguesta objectivacion, coma s’era teoria o era pensada siguessen adversàries dera vida. Aguesta ei çò que cau retier, coma volerie Husserl, e pense Bersgon damb era sua idèa de duracion, e justament non se dèishe, per miei d’ua sòrta d’autorealizacion dera subjectivitat absoluta, diu ocult dera fenomenologia.

Era nòsta existéncia non ei benvé un èster-entara-mòrt, coma diderie Heidegger, senon qu’ei era via, “era mia pròpria vida”, “ua idèa limit plaçada en etèrn alunhament”, cohessèc abantes Husserl. Eth limit ei alavetz era màger impertinéncia, eth critèri definitiu deth temps dera vida e deth món.