Eth Règne

Mentre vau tà missa, en un d’aguesti dissabtes, de cap ath tard, m’arturi ena pòrta a saludar a ua vesia damb era quau i coïncidisqui cada setmana. Abantes d’entrar en temple, hèsqui un shinhau mès de temps de çò qu’ei abituau en jo, a despiech qu’arribi ara ora justa. Quauquarren m’a cridat era atencion.

Campi de reuelh a un gojat, que lieg tot a plaser, assetiat en banc de dauant dera glèisa. Ua estampa que non ei guaire abituau en aguest cornèr. A daurit eth libre pes prumères planes.

Era portada me semble coneishuda, mès non la veigui ben. M’apròpi mès, sense guaire vergonha, era vertat. En efècte, lieg Eth Règne, d’Emmanuel Carrère, ena version castelhana.

M’atrevisqui a parlar-li: “Bona tarde, desencusa”, li digui ena lengua de Cervantes, e li apunti damb eth dit eth libre: “Tot just que le vengui de liéger, sonque hè qu’ua setmana.” Eth gojat se n’arrís. E encèrti a híger: “Encara non auia liejut arren d’aguest òme e aguest libre me shautèc fòrça.” Eth gojat le barre, e sense botjar-se, confirme damb aqueth arridolet amable e sincèr era bona impression d’aguesta òbra peculiar, escrita entre era cronica personau e familiar, dilhèu massa recreada, e er assag, damb ua recerca pro apregondida sus eth prumèr cristianisme ath torn des figures de Pau e Luc, ua formula que, tanben cau reconéisher, hè mès atractiva aguesta istòria condada per un agnostic damb un passat de practica catolica. Eth gojat i a arribat, a Eth Règne, publicat ací en 2015, dempús de liéger Iòga, deth madeish autor, me coheisse.

“Ja ei casualitat!”, li hèsqui a saber damb entusiasme, mès eth me respon damb calma: “Dilhèu non ei tant ua casualitat...”. E seguís era sua atenta lectura, mentre jo, eth credent que va tà missa, prengui consciéncia dera mia expression agnostica dauant d’un signe que sonque era fe a podut liéger.