Ulisses

È de coheissar qu’encara non auia agut eth plaser de tastar cap des fruts de Paul Auster, autor tanplan conei-shut, sustot pera sua Trilogia de Naua Yòrk. È començat damb Brooklyn Follies, retrat d’ua ciutat e uns personatges, damb es sues istòries, familiares, d’amistat e inquietud, estacades per miei d’un protagonista que sonque volie trobar un lòc tranquil entà morir, ath quau è arribat per casualitat, dera quau Auster n’ei un mèstre. Mès, d’ua casualitat induïda, pr’amor qu’er escrivan m’atrè sustot d’ençà des referéncies que tròbi d’eth ena òbra d’Enrique Vila-Matas, deth quau, per contra, li liegi lèu lèu tot, ara Montevideo, damb es lumedans d’un conde de Cortázar coma transhons, e hè ben pòc Dublinesca, viatge d’un editor retirat e isolat ena sua cramba de Barcelona, que s’atrevís a hèr eth saut anglés, ath món e era literatura anglosaxons, qu’an coma epicèntre Dublin e er Ulisses de James Joyce (nòm tanben d’un des personatges d’Auster), deth quau venguem de celebrar eth centenari.

Un libre, eth de Vila-Matas, qu’ei ua invitacion, de viatges subtila, de viatges ben explicita, a liéger aquera magna òbra a on era viva vidanta deven experiéncia lectora, comparabla ara d’Omèr o Cervantes, totun era literatura ei, se confirmam eth topic, un viatge infinit, coma eth fluxe dera consciéncia de Molly Bloom, coma er hiu que vau desnishant cada còp qu’un autor me pòrte entà un aute, en aguest saut ara novèla, e tanben anglesa, que dempús d’ans de lectura mès centrada en assag e era ficcion francesa e alemana, viui en ua sòrta de maduracion entara enfantesa, coma diderie Bruno Schulz, s’ei vertat çò que ditz Josep Pla, entà qui un òme que dempús des quaranta ans lieg encara novèles ei un pur cretin. Profitarè, donc, es pògui ans qu’encara me demoren.