Paradòxa

Cada sason mos balhe un present. E en aguesta, nèish era revenguda des causes qu’an demorat latentes, coma s’era fortalesa de çò que brotoe provenguesse dera feblesa dera arraïtz que tot just suberviu. Aciu auem ua naua primauera, as pòrtes d’ua naua Setmana Santa, damb es tradicionaus concèrts ath torn des passions bachianes.

Aguesta musica, d’un planh esperançat, refortilhe era nòsta fe ena vida, mès qu’ena vida, ena vida der esperit, ena fortalesa der esperit, qu’ei çò de mès feble dauant dera fòrta e brutau matèria. Non poderíem enténer era vida der esperit sense era musica de Bach, encara mens, sense era fe en aqueth Diu des que non an Diu. Aquera ei era nòsta paradòxa, que, ath contrari dera contradiccion, ei hònt de vida, ei fructifèra e creativa, coma mos ensènhe eth jesuïta Bert Daelemans, en sòn libre Era fortalesa de çò de feble.

Eth Nau Testament n’ei plen: i trobam un Diu que se uede dera sua condicion divina, que deven òme, e un praube òme, acaçat e oprimit, un esclau, que morís e ac hè en ua mòrt indigna, era mòrt de crotz, mès que dempús ressuscite, en tot hèr possible çò d’impossible. Diu renègue d’eth madeish. S’abandone ena crotz, dempús de víuer coma nosati, enes abismes dera existéncia.

E d’aquiu ençà, brotoe çò que sauve. “Ei quan sò feble en qué alavetz sò fòrt”, ditz Sant Pau, pr’amor que “damb era fragilitat, Diu mos ven a sauvar”, se suspren ath sòn viatge Sant Agustin. Diu mos estordís damb eth poder dera sua impoténcia.

Per açò, era sua fòrça febla, segontes eth filosòf John D. Caputo, en Era feblesa de Diu, “ei eth poder d’un esperit, non dera espada”, qu’ei causa dera sobeirania deth món, tan dominador. Era fòrça febla de Diu ei un reclam, ua exortacion, qu’invòque ar event deth sòn règne e convide a demorar en disponibilitat permanenta, dilhèu mentre escotam ua des passions de Bach.