Inquieta filosofia

Se parle soent de préner-se es causes damb filosofia, quan era filosofia qu’ei ua activitat intellectuau e inquieta, que pregunte e repregunte, e se botge enes abismes dera existéncia, en un procès jamès barrat, qu’en lòc de solatjar, mès lèu secodís er anma en apropament pregon ara realitat e ath sòn mistèri, entre er èster e er arren, entre çò que i a e çò que i a mès enlà. Per açò, chòque aguesta idèa dera filosofia coma mestièr particular, coma estil des causes, coma s’es causes dera vida sauvèssen ua determinada filosofia, der estil d’ua supausada filosofia d’enterpresa, en tot que, ath delà, era filosofia apunte ara totalitat, coma sciéncia de sciéncies. Pensar qu’ei tostemp anar mès enlà, de çò qu’auem dauant, des limits qu’impause ua guardada superficiau.

Mès tanben s’adrece era filosofia a quauquarren que tostemp se mos escape e non se dèishe embarrar ne limitar per un corsetament scientifista o massa racionau. Era filosofia alavetz se mos presente coma rite de transformacion e renaishement, segontes er academic Algis Uzdavinys, en un libre publicat recentament. Aquiu i descurbim qu’era filosofia, atau coma l’auem comprenut d’ençà des sues origines eleniques, se restaque fòrtament damb es antigues tradicions d’Orient Mejan, e sustot d’Egipte, e qu’eth sòn prètzhèt ei “cambiar era pervertida natura umana, transfomar-la e, en darrèr tèrme, amiar-la entara felicitat, ei a díder, ara sua restaurada identitat divina”.

Ei un camin, per tant, de discerniment, purificacion e ascension espirituau a ua vida divina organizada, que non n’a pro damb préner-se es causes damb resignacion, senon que, coma ja mos ditz Aristòtil, pòrte ar òme mès enlà dera sua condicion, pr’amor que “ja non viu sonque en tant qu’òme, senon en tant que detentor de quauaquarren divin”.