Getsemanin

Eth psiquiatre Massimo Recalcati a escrit un petit libre sus Era net de Getsemanin, aquera net en qué Jesús sent er abandon de Diu ena sua carn e l’afronte per miei dera pregària, era tristor e era soletat. Piri qu’era crucifixion, aquera net parle dera “finitud vulnerabla dera vida de Crist”, mès tanben dera nòsta condicion umana. Diu se retire ath silènci e er òme viu era sua queiguda existenciau, ua fòrta angoisha, que non pòt compartir damb arrés, en abisme d’un món sense Diu. Aquiu, Jesús se place dauant de tres experiéncies radicaus, segontes Recalcati: era dera traïcion des companhs de vida, era dera angoisha pera mòrt e era dera pròpria soletat. Jesús, aimant dera vida, a de separar-se deth món e assomir atau eth sòn destin. Eth Jesús uman invòque un Diu que non respon. Guaire còps patim eth mensprètz des auti e eth silènci de Diu? Aué ei Dissabte Sant, e Jesús ja a passat pera passion e mòrt, e dempús de Getsemanin, ressònen damb mès vigor es paraules en crotz de Diu mèn, Diu mèn, per qué m’as abandonat? Coma en Getsemanin, eth silènci d’aué ei eishordant. A on ei Diu? A on ei dauant de tanta mòrt injusta e patiment sense sentit? Recalcati rebrembe ua frasa de Bonhoeffer: “Crist mos ajude, non en vertut dera sua omnipoténcia, senon en vertut de sa feblesa e patiment”. Eth qui ac pòt tot a vengut un praube indefens, que passe pera impoténcia dera crotz. Alavetz, era pregunta se vire per saber se a on ei er uman dauant dera guèrra e era injustícia. Ua bona teodicèa, explicacion d’un Diu entorat de mau, a de besonh d’ua bona antropologia tà saber qué ei e hè er uman damb sa libertat, encara que fòrça viatges eth mau non l’a cercat eth. Per açò, era anticipacion dera glòria ei dilhèu era nòsta unica esperança.