Lengua Viua

Mentre pugi ath som deth Perdiguèro d’ençà des Granges d’Astau, “qu’enteni sa cançon”, era de Nadau, que ressòne en mèn cap, inevitablament. Ei venguda un imne, era lètra deth quau descriu era rota d’aguest tres mil plaçat en un des parçans mès beròis e inospits deth Pirenèu, just en punt en qué es montanhes son mès nautes: ath sud se lhèue eth Posets, ar èst se perfile era Maladeta, ar oèst s’endonvien es sèrres deth Mont Perdut e Vinhamala, e ath nòrd, a despiech de sa nautada notòria, se perceben mès baishi eth Maupàs e eth Maubèrme. Era cançon seguís ja ena mia gòrja, ara que sò solet, damb “tota era calhauèra”, que “devara” ath polit lac deth Portilhon, “eth còr tot enclavat, que uèiti eth Saussat”. Amassa damb es Adius a la Val d’Aran, aguesta qu’ei ua des mès entonades peth public qu’assistís as concèrts ara fin dera corsa d’Aran per sa Lengua, organizada peth collectiu de Lengua Viua. Enguan artenh es 30 ans d’activisme lingüistic, per miei d’accions coma aguesta corsa, principau emblèma e reclam, e qu’a estat capabla d’amassar a tanti ciutadans d’Aran ath torn dera lengua e era cultura aranesa, signe d’identitat e apertenença a ua tèrra, a ua val, a un cornèr de món. Totun, venguem tath món laguens d’ua trama lingüistica, pr’amor qu’ena lengua se manifèste era vida, en tot determinar ua prealabla comprenença der entorn, ath torn d’un imaginari, que non ei punt d’arribada, se non de partença a compdar deth quau eth subjècte conforme, dilhèu se libère, sa personalitat, pr’amor qu’ena epòca deth digitau desarraïtzament, er uman cerque tocar es causes, saber-se reconeishut en un lòc, encara que non i pòt auer jamès retorn, senon assumpcion e superacion entà seguir era vida que cantam, que sentem, que tanben sautam, cada an, gràcies ath prètzhèt de Lengua Viua.