Empoderament mediocre

En ua societat de blanc o nere, sense matisi, era mediocritat guanhe, eth talent perd. En ua societat, ena quau es persones perden era empatia, era mediocritat guanhe, eth talent perd. En ua societat en qu’es relats s’aufrissen coma vertats absolutes, era mediocritat guanhe, eth talent perd. Ua societat que glorifique era “dictadura de twitter” empodere era mediocritat, amague eth talent. En ua societat en qu’era mediocritat s’empodère deth lideratge, eth talent perd adeptes e s’escape.

Quan era mediocritat ei guanhadora quinsevolh relat sòne ben, era vertat s’encastre sonque ath talent, se genere donques ua societat que non vò escotar es vertats per incomòdes, abrace es relats que le permeten empoderar-se dera sua rason absoluta. Era victòria dera mediocritat compòrte entronar valors superficiaus, per còntra se perden es que impregnen eth talent. Tamb aguest arquetipe de societat mos aluenham deth talent. Es conseqüéncies a futur son imprevisibles.

Eth lector, en tot hèr un exercici de sentit común, se pòt demanar ¿perquè eth talent non guanhe ara mediocritat? Perquè eth talent non hè postureg, eth talent ei empàtic, eth talent se solidifique en critèris acadèmics, científics e innovadors tamb arguments que van mès enlà de 140 caràcters. Eth talent invertís eth sòn temps, non le perd en ua societat de postureg e mediocre.

E per contradictòri que semble, ei eth talent (skills) qui lidere e liderarà projèctes diferenciadors. A on ei era linha, donques, que separe era mediocritat respecte deth talent? Se hè fòrça difícil traçar-la quan mos auem empoderat cadún dera nòsta rason, dera nòsta vertat. Què o qui harà possible eth traçat d’aquera linha se volem que mos lidère eth talent? Ei question d’escuélher entre accionar o reaccionar.