Demorar

I auec un temps en qué Nadau se succedie dempús d’un periòde de demora, aperat Auents. Era litúrgia crestiana encara le manten. Mès, era demora non se maride ben damb era viuença deth present absolut. Es prèsses, eth modèl consumista e era abitud d’aue’c tot ara man, de forma immediata, an devorat era incertesa tan inquietanta dera demora, en un contèxte trepidant, saturat de tempsi. Ja non i a un temps entà cada causa, coma proclamaue er Eclesiastès, senon que cada causa, er èster, a implosionat en ua succession infinita d’eveniments. Nadau ja se i é present, in media res, enes places, carrèrs e centres comerciaus, fòrça abantes deth sòn succès. Se ben aguesta hèsta a devengut universau, non atau eth sòn periòde prèvi, tan pòc comerciau. Auents ei demora, víuer en precari, en preparacion, dauant dera venguda de quauquarren mès gran. Coma eth sòn revèrs quaresmau, convide ara meditacion e ath silènci, a ua viuença mès sòbria e delicada des causes que mos entoren. Enes darrèri escrits, amassadi damb eth títol Ara demora de Diu, Simone Weil mos coheisse qu’eth coneishement dera preséncia divina “non consòle, ne mos trè era amargor orribla deth malur ne tanpòc guarís era mutilacion der anma”, mès en aquera henedura dubèrta ja i é “secrètament presenta” era sua misericòrdia, “en tota sa integritat”. Alavetz, “era pròpria esperança se torne inutila”. En aranés-occitan, demorar (deth latin morari, ei a díder, arturar-se, obrar damb lentor e residir) ei tant auer ua esperança coma víuer, abitar, èster dejà en un lòc. Mès aué ei revolucionari demorar, víuer de forma senzilha damb aqueth coneishement, pr’amor qu’ei coma un “pressentiment d’eternitat”.