Beresa

Tanplan qu’es presents que mès desiram, e auem demanat as Magues d’Orient (per cèrt, er Evangèli de Matèu, er unic qu’en parle, non hè mencion a cap de rei, senon a uns magues o sapients, qu’an virat dempús en reis damb era tradicion) prenen forma, sustot, de salut e prosperitat, d’estima compartida, en nau an encetat. Ei a díder, es presents mès valurosi son es que lèu lèu non vedem, senon que sentem e trapam de mens quan ja non i son. En aguesta estonanta sason d’enguan, mès provisòris son es talents de lum e solei, ena plana, e nhèu generosa entàs pistes d’esquí, ena montanha, quan aguesti manquen enes respectius encastres, justament entara prosperitat e eth benèster collectius. Tanben es desirs de beresa poderien formar part des nòstes inquietuds mès pregones, en tant que, de ben segur, ja les includim coma suposit entara felicitat sajada. E ací, ena nòsta val, n’auem un bon tast, en prumèr lòc, damb era beresa culturau, creada per uman, de vilatges, glèises e campanaus, de mès de 900 ans d’istòria; mès tanben mos acuelh ua beresa naturau de ribères e montanhes, “de milions d’ans”, coma me rebrembe un geològ, tanplan sensible damb eth patrimòni artistic, mentre admiram era monumentalitat deth campanau dera glèisa romanica de Bossòst, ara susvelhat entara sua bona conservacion, e darrèr se lhèue era sèrra baisha deth Montlude, sostengut pes tucs des Neres e des Crambes. Quan era natura e era cultura se dan era man, semble qu’eth món ei hèt “coma òbra d’art”, segontes eth fisic Frank Wilczek, tanben Prèmi Nobel e autor d’un exitós trabalh sus aguesta “recèrca deth dessènh pregon dera natura” dauant, en paraules de Galilèu, “ua grandesa e ua glòria que luden en toti es trabalhs” dera divinitat, ja que “se pòden liéger en libre dubèrt des cèus” e, higem nosati, des nòstes montanhes.