Termièra

Era termièra constitusís un artifici que tant pòt amassar coma separar, que tant pòt condamnar coma sauvar. De viatges s’impause per accident geografic, mès tostemp ei era lin

ha imaginària des òmes e es hemnes dera istòria qu’an conformat eth sòn terrèn, dehòra deth quau menace eth perilh. Era termièra, com didem, pòt èster ua liberacion, coma en siguec tàs exiliats dera Guèrra Civiu o tàs refugiats dera Dusau Guèrra Mondiau. Era termièra a reviscolat aué per miei deth conflicte e eth nau exili des que vòlen sauvar era vida, as pòrtes d’Euròpa. De patac, en miei dera societat globau, desterritorializada, desarraïtzada, connectada en hilats sociaus, a on es naues generacions de Barcelona, Tòquio e Naua Yòrk an mès en comun qu’es sòns pair-sénhers, en aguesta societat basada enes non-lòcs, definidi per Marc Augé, en miei de tot açò, er espaci torne a préner relevància. Aguest hèt mos l’illustraue er escrivan Vicenç Villatoro, ena conferéncia inaugurau dera prumèra trobada literària transtermièra, entre diuèrses vals deth Pirenèu, organizada peth Comun andorran de Sant Julià de Lòria. Totun, eth Pirenèu ei, per eth madeish, ua alongada termièra geografica, ua linha qu’a separat, de viatges, era vida dera mòrt, damb es evadits des conflictes, entre eri tanben es judius acaçadi. Es sues vals an devengut, ath viatge, larèrs d’acuelhuda, e conformen aué ua geografia d’identitat e arraïtzament que ja

la volerien entad a eri es postmodèrns cosmopolites. Ara fin, èm subjèctes a món, a un lòc, a ua geografia, que mos acuelh e que tanben mos pòt menaçar, ena ambivaléncia deth limit avertida peth filosòf Eugenio Trías, pera quau eth limit tant pòt significar ua estructura de dominacion coma ua capacitat de recrear-se e variar-se, coma pòrta d’entrada e gessuda, ena logica ancestrau dera identitat e era diferéncia.