Es èishes

Pujaua eth camin dera Guarèra entà tastar es prumères nhèus dera sason e es darrères alendades deth solei, en aguesta montanha ben exposada entà receber-les pendent era amendrida lum de noveme. Quan arribè en Campespin, me susprenec un cèrvi joen, de uelhada atrevida e moviment desinibit. Coma un canhòt, seguie eth camin uns mètres per dauant mèn, mentre campaue tà darrèr de tant en tant. Quin insolent! En arribar ath Cap des Malhs, desapareishec entre eth paisatge blanc, d’un iuèrn arribat de patac. M’assetiè en banc de pèira dera cabana e, mentre aueitaua er orizon presidit peth Tuc des Tres Cabals, sajaua d’imaginar eth sarrat deth Marc, pròp deth quau m’i estornegè hè quauque dia ara descubèrta deth desapareishut camin des Èishes, gràcies as instruccions prèvies d’un des grani coneishedors deth parçan, Pepe des deth Barri, e oncle-sénher nòste, que m’auia trobat enes Grauèrs. Tot ère ben disposat aqueth dia. Bèth temps a que l’auia en cap, aquera expedicion, per miei der accès mès dirècte entà Liat, d’ençà de Canejan, mès enlà des rotes mès concorrudes de Güèrri e Coma d’Arbe. Me sentia ben viu e notaua eth testimòni generacionau de caçaires e pastors en cada caushigada per aqueres pales erboses, un barranc ben dret e un parelh de passades d’entre es malhs, que sauven encara eth cable a on se gahauen es minèrs. Pòc a pòc i pujaua e m’i reviraua entà veir era naua perspectiva dera val, enquiath hons ardon e enclotat deth Liscòrn. Pensaua que de viatges auem de besonh de tornar tath nòste entorn mès sauvatge, pr’amor qu’aquiu, en país inospit, i creish ua poderosa energia espirituau. “Çò de mès viu ei çò de mès sauvatge”, ditz Thoreau. E talament mos renauís.