Vida segura

Un des mites damb es qu’auem creishut ena societat modèrna qu’ei eth dera vida segura, protegida pera politica, sustot en forma d’Estat (un aute mite mercat per Ernst Cassirer). E, totun, era vida qu’ei vulnerabla, fragila, plea d’abismes. Coma era de quinsevolh animau, “era nòsta existéncia non ei fèrma ne, aumens ena dimension temporau, permanenta, senon ua simpla existéncia fluxa”, ei a díder, efimèra, mos avertís Schopenhauer, coneishut coma eth filosòf deth pessimisme, mès tanplan lucid. De viatges tan descarnat, coma quan assevère que “er individu ei mancat de valor entara natura”, d’aquiu que “se tròbe expausat a morir de mil formes dispariones en foncion de casualitats pègues”. En liéger aguesta senténcia, ei impossible deishar de pensar enes desastres naturaus qu’afècten darrèrament as populacions de Balears o Andalusia o de d’auti parçans deth món. O es que viuèrem ena nòsta pèth damb es riuades de Garona, en 2013, fortunosament sense victimes a regretar. Era natura sonque obedís es sues leis, peth dessús dera nòta insignificanta umana. Aguesti desastres, de viatges se pòden previer, mès d’auti non, dauant de circonstàncies dificiles de gestionar un còp s’an assetiat, recentament o ja d’ençà de temps immemoriau, vilatges en airaus d’elevat risc naturau. Eth madeish Cassirer, filosòf tanben, en aguest cas mès animós damb era rason umana, un neoillustrat, rebrembe es paraules de Bacon (pair der empirisme, que viuec entre es sègles XVI e XVII): “era victòria sus era natura sonque se pòt arténher en tot obedir-la”, per aquerò, er uman s’a de des.hèir de totes es falàcies, de toti es autoenganhs e fantasies, menaçadi coma èm de quèir un aute viatge, e de patac, en “vielh caòs”.