Etèrn meddia

Eth temps ei sonque ua forma d’organizar eth nòste pas per eth. Era transicion d’un an entà un aute ei lèu lèu invariabla. D’aguesta forma, vedem que, en vertat, non ei eth temps eth que passe, senon que nosati i passam per eth. Ei er individu eth qu’artenh era sua vida coma un don, “coma ua sòrta de present, en tot gésser der arren e en tot tornar entad aguest arren”, un present que se pèrd, totun, per miei dera mòrt, coma mos rebrembe Schopenhauer. Entad a eth, era Natura ei de vida immortau e manifestacion dera volentat de víuer. Volentat ei eth contengut intèrn deth món, çò d’essenciau e substanciau. E era forma d’aguesta manifestacion l’aperam temps, espaci, causalitat, jos eth principi de rason, e respècte dera persona, que nèish e morís, ei principi d’individuacion. Quines paraulòtes entà díder que, en efècte, era natura divina seguís era sua marcha, de forma etèrna. Era tot ac da e tot ac retorne, coma ja avertic fòrça abantes Marc Aurèli. “Te demore pòc de temps. Viu coma en ua montanha […]. Mòstra-les un òme que viu en vertadèra armonia damb era natura”, ei a díder, damb era gran marcha de Tot. Era vida der uman ei sonque ua nòta, un punt, ua substància efimèra, e per aquerò tanti mau de caps son en vertat superficiaus, e en deisharien d’èster se viuèssem damb era consciéncia dera possibilitat d’acabar era vida en quinsevolh moment. “Sonque eth present constitusís era forma de tota vida”. I persute Schopenhauer, entà qui era forma dera existéncia “ei un illimitat e inalterable present”. Un an passe darrèr der aute, coma “era tèrra vire entre eth dia e era net; er individu morís; mès eth solei lutz sens fin en un etèrn meddia”