Vida interior

Abitar en territòri interior ei dilhèu un des prètzhèts mès dificils ath quau ei cridada era persona. Aquiu i demore aqueth artefacte tan delicat e desbrembat aperat anma. Còs, esperit, anma, son parts d’ua madeisha unitat que conforme er uman. Mès, er anma, tan intima, la suenham pòc, dilhèu encara mens en aguesta societat en qué tot çò d’extèrn impère: era aparença, era exposicion continua, acusada peth besonh de mostrar-mos de forma lèu lèu permanenta as auti per miei, per exemple, des hilats sociaus o dera plaça publica. Çò d’intèrn deven extèrn, e per aqueth camin se mos ei perdut eth sòn suenh. De viatges, elevar es pòurs intèrnes ara superfícia qu’ei ua liberacion, com a sabut veir era psicoanalisi, mès, per contra, quan tot se base ena exterioritat superficiau arren manten eth valor d’ua vida autenticament vescuda, d’ençà dera pensada, eth sentiment pregon, eth silènci e era contemplacion. Çò d’evident ei massa còps çò de mès dificil de trobar. Tanti viatges mos conven escapar-mos entà trobar-mos, mentre sentem era alendada deth paisatge dubèrt ara nòsta atenta e ath temps passiva guardada. Arren pensam, arren sabem, en aqueth moment de recuelhuda. Pòc a pòc, mos despolham, mos liberam des ròbes pesantes. Mos uedam de nosati madeishi, des pegaries efimères e des tapatges d’ua existéncia trepidanta, inautentica (pr’amor qu’ua causa qu’ei er hèt d’existir, e ua auta qu’ei er art de víuer), dubèrti a èster ramplidi der inefable der absolut, dera preséncia essenciau d’aquerò qu’ei totaument un aute, coma un aute venguem dempús d’aguesta pacienta e exigenta viuença.