Er anma deth món

Er heired flaire tanben. Shume sustot ara prumèra ora deth maitin, quan trenque eth dia es ores de sòn. Alavetz, eth hons dera val s’amare d’aguesta flaira, ombrèra e fresca, tan seca coma umida, olor d’olors que transpòrte totes es flaires que s’amassen d’ençà deth bòsc espés e es tucs ludents, prèsti tà recéber encara naues nhèus, tan de besonh. Sus aguest prumèr silènci, brotoe eth bronit deth riu Garona, qu’esvaís quinsevolh aute tapatge uman. Ei eth silènci era prima materia dera quau ei compòsta era òbra, en aguest cas era òbra dera creacion, coma diderie eth filosòf recentament desapareishut Roger Scruton, deth qui, en aguesta abitud de rebrembar as pensadors defuntadi, creigui auer liejut bèra òbra. Acabi de flairar er heired, e abantes de tornar ara masèga deth dia, cerqui ena bibliotèca un des libres que, en efècte, auie escrit. S’apère Er anma deth món, tota ua declaracion de principis. Aguest intellectuau conservador de Cambridge auie pensat fòrça sus era beresa, que “residís enes aparences, pr’amor que tanben son realitats que compartim”, coma tanben auie sabut veir Oscar Wilde, e nèish, per tant, “deth nòste desir d’èster a plaser en nòste entorn”, en tot reflectir aguest orde de causes çò que mos tempte. Segontes Kant, aguesta aparença ei frut d’ua pregona interaccion pera quau imposam forma e orde a tot çò que mos arribe pes sentits, coma aguest heired que flaire en hons dera val. Atau, portam eth món, era val, ara consciéncia; la gustam, la recream, non sonque de forma passiva, coma quauquarren recebut, senon coma un don, coma quauquarren que se mos da. E ath temps, mentre èm vius, podem compréner-mos, dar-mos sentit, en aguesta dubertura estetica deth món, açò ei, era sua anma.