Non me tòques

Tanplan qu’ei dificil préner era perspectiva de besonh en miei dera psicòsi collectiva que patim per ua pandèmia dera quau lèu lèu toti se’n son tornadi uns expèrts. Desistisqui de seguir es hilats sociaus, pr’amor que, coma ei abituau, i a mès tapatge qu’informacion substanciau. Mès, recebem comunicacion des autoritats que sagen de contier un virus entà esvitar eth collapse dera sanitat publica. Quan tot just començàuem a trèir eth cap deth potz dera crisi globau de 2008, mos amaram d’ua alarma sanitària qu’a capvirat eth foncionament dera societat. Es societats d’abantes s’encomanauen as sants tà sauvar-se des pèstes, coma ben sabem era gent de Bossòst, bastit ar entorn des ermites protectores. Ara mos encomanam ara sciéncia, mès tanpòc trobam totes es responses. Aguesti dies, tornen a èster en bòga libres coma La peste, d’Albert Camus, o Masa y poder, d’Elias Canetti, qu’ajuden a compréner çò que mos passe. Mès, ara que tanben ei barrat eth Musèu deth Prado, rebrembi era darrèra visita que hí en gèr. Ricament vestida, era Magdalena, ath bòrd dera desesperacion, se tortilhe en tèrra damb era guardada fixa en jardinèr qu’a dauant. Reclame era sua atencion. Ei eth madeish Crist, que, en actitud serena, la solatge damb ua man e damb er auta li senhale eth cèu, en tot formar ua sublima tension diagonau, en contraposicion ara agitacion de Maria. Crist, dempús de sa crucifixion, prononcie era pòc coneishuda frasa deth Noli me tangere, títol d’aguesta taula classicista de Corregio (1525), ei a díder: “non me tòques, pr’amor qu’encara non è pujat entath Pair”. Non me tòques, non me volgues retier, mos cau préner distància. Èm agitadi, acostumadi ara sensualitat des còssi, mès ara son dies de non tocar-mos, damb serenor e esperança per uns tempsi mielhors.