Trenta ans

Er aniversari des 30 ans dera prumèra Lei d’Aran ven mercat enguan pera crisi dera pandèmia que toti coneishem. Es vicissituds dera istòria mos pòrten per camins desconeishudi, a on tot non ei pas previst de forma barrada e incommobibla. Totun, merite hèr rebrembança dera aprobacion d’aguesta norma, que permetec recuperar, un an dempús, es institucions d’autogovèrn. Era lei neishie damb era volentat de “restituir as aranesi de forma actualizada ua estructura administrativa que, sense perjudici dera organizacion municipau, pòt hèr possibla era gestion mès immediata des atribucions qu’afècten es interèssi peculiars deth territòri”. A despièch des mancances, des errors que toti cometem, er autogovèrn se demòstre coma un esturment propèr, ara man, que pòt resòlver mielhor era administracion des ahèrs de toti, tanben en crisis coma era que patim, d’acòrd damb aquera atencion mès immediata ara quau se referie eth preambul dera nomentada norma. Coma mencionaue era declaracion aprovada aguesta setmana pera Deputacion, aguesti principis seguissen vigents, e aué, per miei d’ua naua lei, era de 2015, er autogovèrn, qu’implique aptitud d’autonomia entà regir eth pròpri destin, de forma madura e responsabla, ei en condicions de desplegar era sua capacitat coma ua forma de governança en sègle XXI, atenuda era singularitat territoriau e culturau d’Aran. Mès, aguesta modèrna governança la cau enténer de forma dubèrta e cooperadora, damb d’autes administracions, govèrns e territòris, perque, ara fin, non èm pas soleti n’era autonomia ei, per sòrt, ua sobeirania d’endogàmies passades.