Jesús

Passam peth temps e, mentre campi era nhèu de seteme ath cap dera sèrra, es vielhi gusti, descurbiments d’adolescéncia, retornen vigorosi. Un d’eri qu’ei era passion pera òbra deth polifacetic Pier Paolo Pasolini e, en especiau, eth sòn magnum opus, eth film Il Vangelo secondo Matteo (1964), d’ua pròsa poetica seca e arida, coma es paisatges deth sud italian a on ei rodada. Un film que secodís er anma seca tanben, ueda e prèsta tà amplir-se deth misticisme, dera espiritualitat pregona e senzilha, qu’eth mèstre atèu marxista (d’un marxisme e ateïsme, totun, eterodòxi; tot eth eterodòx) narre coma era mielhor version filmada dera vertat evangelica. E non ac digui jo, senon eth madeish Vatican dera epòca deth papa Francés, per miei de L’Osservatore Romano, qu’en 2015 qualifique eth film, dedicat ara memòria de Joan XXIII, promotor der aggiornamento deth Concili Vatican II, de “òbra mèstra e, segurament, era mielhor pellicula hèta enquia ara sus Jesús”. Ven a compde açò pr’amor qu’er actor que l’interprète, Enrique Irazoqui, a morit enguan. Era notícia a transcendit aguesta setmana. Ei aguest un Jesús uman e mistic, de beresa mediterranèa, damb mieja melena, celhes poblades, pòts carnosi e uelhada penetranta. Un Jesús que parle dirècte ara gent, damb paraules clares e senzilhes, fidèu reflèx der estil popular des Evangèlis, lèu a mòda de senténcia. Un Jesús que se botge entre es multituds, damb actors non professionaus, en un paisatge en roïnes, sòbri e austèr, coma er estil de vida deth messies e es sòns disciples. Un Jesús dificil de desbrembar, acompanhat, coma banda sonora, deth cant espirituau nere, en contrast damb era magnificéncia dera musica etèrna de Bach, era Passion deth quau escoti ara coma darrèr omenatge.