Inquietuds

Toti auíem rason e toti l’auem perduda. Poderie èster eth principi des opinions que se succedissen dauant dera adversitat e era incertesa pandemiques. Tanplan que se mos hè dificil rasoar en aguestes condicions: d’irritacion, de vulnerabilitat e manca de perspectives. Se ben semblaue rasoable demanar eth lheuament de cèrtes restriccions, sustot respècte dera termièra, quan era incidéncia deth virus ère fòrça amendrida, ara torne a méter-se en evidéncia que çò d’important ei era salut, que sense era salut non auem arren e, per tant, eth refortilhament deth sistèma, fòrça tensionat, damb er esfòrç constant des sòns trabalhadors, dauant er increment de cassi. En aguesta contradiccion irresolubla viuem e mos botjam, damb un mea culpa imperiós. Ath delà, s’embrome era arribada des vacunes aquerides pera Union Europèa. Semble qu’era fin non la veiram jamès. Mès, tot se passe, coma diderie era mistica Santa Teresa, damb aqueres sues paraules doces (nata te turbe, nada te espante), que solatgen era anma. Eth problèma ei aguest mentretant, que secodís es nòstes entranhes, damb ansietats, taquicàrdies, maregi e insomnies, en tot conformar, malurosament, un quadre clinic fòrça comun aguesti dies. Cau mès concertacion administrativa, mès e mielhors ajudes, plans de recuperacion. Blaise Pascal didie qu’era natura recomence tostemp es madeishes causes, qu’eth temps guarís es dolors e es combats, “coma un pòble que s’irrite e se torne a contemplar dempús de dues generacions”, mès, coma tanben afirme, er uman “a de besonh temps entà durar, moviment entà víuer, aire tà respirar”.

Era nòsta ei ua “petita duracion” dauant dera eternitat des causes en eres, o en Diu, ath quau non pogui deishar de tendir damb un còr inquiet.