Nancy

A morit

aguesta setmana eth filosòf francés Jean-Luc Nancy, era òbra deth quau è seguit de forma esporadica, aleatòria, lèu lèu inconscienta. Era comunautat desobrada, que pense era possibilitat de çò de comun coma èster singular-plurau, vertadèr sens dera finitud, que siguec eth prumèr libre que li liegí, damb aqueth estil sòn trencat, de frasa curta e que cau tornar a liéger tà sajar de desnishar çò qu’a volut díder, mès encara se non ès pas abituat ath legat de Heidegger o Derrida. Ei un d’aqueri libres qu’ara non tròbi, qu’aurè perdut o dilhèu deishè a quauquarrés e non rebrembi dejà, en tot deishar-me era peada deth uet d’un libre estraviat.

Un des darrèri, Banalitat de Heidegger, qu’ei era sua analisi der antisemitisme deth filosòf aleman e qu’aguest place coma figura per excelléncia deth desarraïtzament der èster, ena sua fasa calculadora e tecnica e, per tant, dera decadéncia d’Occident, totun de besonh entà un nau començament, ua des obsessions aguesta des darrèri ans deth sòn pensament. Mès Nancy ja auie escrit, ena estèla de Hegel, qu’era inquietud deth pensament “signifique, sustot, que tot a comenjat dejà”, que “non i aurà fondacion”, idèa que ja vedem ena comunautat desobrada, ne tanpòc s’arturarà eth cors deth món entà tornar a començar, ne se presentarà çò d’infinit o absolut, pr’amor qu’eth món consistís ena continuïtat en division e distension. Tot ei en devier, ja non i a ne alfa ne omèga.

E per açò, eth hons deth pensament non ei fonament, senon enfonsament, lèu abisme, diferéncia der èster que sonque brotoe per negativitat. Èster ei nèisher, transformar, . vier tostemp ara preséncia. Eth limit le mèrque eth còs, qu’examine en Corpus e en Noli me tangere, encara qu’er esperit ei eth vertadèr còs, mès còs transfigurat.