Consolament

Aué qu’ei eth prumèr Sant Jòrdi postpandemic, encara qu’eth virus mos ronde. Mès ei un dia beròi, de primauera, de ròses, libres e literatura, totun qu’ua causa ei campar un libre e ua auta qu’ei liéger literatura, mès non mos vam a méter puristes, perque çò que compde ei era trobada damb es libres. Aguesti, coma eth moment que viuem ara, “an acabat damb eth tragic confinament des viuences e dera experiéncia en anma individuau”, escriu Stefan Zweig, pr’amor qu’eth podèr deth libre se base en espandir er anma, que la hè accedir ath món e a d’auti móns.

En fin, coma sigue producte deth refinament der esperit, e per tant, quauquarren de culturau, ei eth libre, e voi díder era literatura, coma era rèsta d’arts, ua lum en miei dera tenèbra, der abisme ath quau s’apròpe soent era umanitat. Coma diderie Boèci respècte dera filosofia, qu’ei eth nòste consolament. Tad a eth, er anma ei enfonsada en hons der abisme, sauvada damb anim seren dauant dera infortuna, en tot escalar es sendèrs deth firmament, e guidada pera lum deth cèu, ara quau s’adrecen es uelhs d’adolescent.

Ua lum “d’esperit immotable que hè a botjar eth món”, e que Boèci identifique damb era filosofia, era sapiença, Diu, çò qu’ei er Esperit. E der Esperit qu’ei era musica de Bach, qu’escoti damb emocion en concèrt dera Passion segontes sant Matèu, era passada Setmana Santa, en Palau dera Musica, damb era interpretacion ludenta deth Collegium Vocale Gent, jos era direccion de Philippe Herreweghe, en qué destaquen sustot es veus coesionades, precises e transparentes des còrs, damb ua execucion que tostemp te posse a descurbir naui matisi, entre era musica e era meditacion qu’aufrís. Aqueth consolament tan plen e esperançat que sonque tròbi en Bach e ena sua Grana Passion.