Obsolèts

Dilhèu un des signes der uman qu’ei era possibilitat de fatigar-se d’eth madeish. N’ei hart, se non, non s’entenerie era sua determinada volentat de persutar, non sonque en error, senon ena manifèsta capacitat autodestructiva, nihilista, dera quau en dan bona pròva es crisis climatica, bellica, sociau e economica, restacades, ath temps, damb er illimitat progrès tecnic, era esséncia deth quau ei ambigua, coma sabec veir Heidegger, pr’amor qu’ei tan capable d’aufrir es melhors auanci tara comunicacion, eth benèster e era salut, coma entar isolament sociau e ua pregona angoisha individuau. Er uman s’a enredat ena trampa dera telaranha que s’a teishit, mès encara non a descubèrt que, per eth solet, non se’n gesserà, e coma un Sisif renauit, torne a cercar era pèira que ròde, còsta enjós, cada còp qu’artenh eth tuc dera sua progression. Era fatiga va a mès. Mès er uman ei mès que cansat, ei obsolèt, coma avertic Günther Anders (pseudonim de Günther Sigmund Stern) enes ans 50 deth passat sègle XX, damb era sua òbra Era obsolescéncia der òme. Segontes Anders, en aguesta epòca dera tecnocràcia, es aparelhs, es pantalhes d’ara, mos panen era parla e eth lenguatge e, per tant, era nòsta capacitat d’expression; mos convertissen en menors d’edat e subordinadi, ath servici deth consum solitari, deth trabalh domestic (teletrabalh d’ara) non pagat ena formacion der òme-massa. Alavetz, eth món ja non ei ne present n’absent, senon que simplament deven un hantauma, perque aguest món ei sustot tecnic, viu peth dessús de nosati, en tot hèr dera tecnica eth vertadèr subjècte dera istòria. Mentre aué se parle soent de transumanisme, coma forma d’incentivar es capacitats umanes, aguest pensador, activista e operari de fabrica mostrèc que nosati èm dejà transformadi, açò ei, fotudament obsolèts.