Pepe

Didie Elias Canetti que “non se pòt narrar era mòrt”. Er autor europèu, qu’escriuec contra era mòrt, afirmaue tanben que “se morís damb massa facilitat” e que “morir aurie d’èster mès dificil”. Per açò, quan morís un èster estimat, encara mès de patac, preferim laudar era sua vida, pr’amor que tanben sabem que nosati, tard o d’ora, i vam darrèr d’eth.

Eth mistèri dera mòrt, e per tant dera vida, mos seguís possant ath saut dera fe, eth puntau que sosten tot quan tot a queigut, pr’amor qu’èm convençudi que, dilhèu contra tota evidéncia, era mòrt non pòt auer era darrèra paraula. Per açò, era pèrta de Pepe Marqués, onclegran deth quau auíem escrit en aguesta columna ena redescubèrta des camins de Canejan, en concrèt eth des Èishes deth Marc, mos servís entà testimoniar ua vida personau e intransferibla, mès sense era quau pòc s’entenerie eth devier deth nòste amor pes montanhes que mos entoren, sustot es deth citat vilatge e, en ensem, dera Val de Toran. Eth mos a legat un patrimòni, eth dera toponímia damb es passatges e paratges indicadi damb era sua sapiença, entàs nomentades Èishes, o tath vesin Sarrat deth Marc, o deth laberint entàs Prats Verds, de Crabèra, o des parçans d’Arbaet, Estancauilha e es sòns cornèrs aimats de Pèirahita o eth Plan, en camin entath quau tostemp mos i trobàuem, encara ara, damb es sòns 87 ans de vida activa e saludabla, aquiu a on recebia es instruccions de besonh entà accedir ad aqueri nòms, pr’amor qu’es lòcs batiadi prenen especiau relevància, pr’amor que dilhèu sense nòm non aurien entà nosati tanta significança.

En libre Muntanyes de Canejan, de Timoneda e Llanes, i a un arregraïment destacat, dedicat a Pepe, caminaire incansable. Ara, en libre dera nòsta vida, i demore, tà tostemp, eth reconeishement ad aguest savi des beròies montanhes de Canejan.