Pòstliteratura

Eth desbrembe ei çò de contrari dera vertat, comente un des ponents d’ua des taules organizades en hestivau culturau deth Black Mountain. E a sentit, pr’amor qu’era vertat, tàs grècs alétheia, ei aquerò que non ei amagat, que ges e demore ara lum, coma desvelhament der èster. Mès, era literatura jògue fòrça damb çò que, justament, non ei vertat, o damb çò que Vargas Llosa nomentarie era gran vertat dera mentida.

Ne tanpòc era ficcion non ei ua mentida, senon un jòc, coma era gramatica se regís peth jòc des règles qu’orienten eth sens des nòstes paraules, coma diderie Wittgenstein. N’era literatura non ei sonque ficcion. Çò que compde d’era ei dilhèu era apoteòsi de çò de particular, contra es abstraccions, “un des antidòts contra era desaparacion de çò de particular en çò de generau”, escriu Alain Finkielkraut en recuelh sus Era pòstliteratura.

Escoti era pensada, e demori damb era ena memòria, mès non rebrembi ar escrivan particular que la ditz, pr’amor qu’era autoria se me barrege en cap damb es auti autors que l’an podut prononciar, coma Alfons Cervera o Mariano Sánchez Soler, autors dera memòria contemporanèa. Dera madeisha forma, era darrèra novèla publicada peth comissari José Luis Muñoz, La soledad de Hans Teodore Mankel, damb un protagonista particularament heired, conten d’autes novèles e istòries, qu’eth periodista Víctor Claudín, qu’a dat vida literària a un aute personatge particular mès malastrós, ressènhe damb eth dubte de saber s’ei eth er autor qu’a escrit era matrioshka de Muñoz, ena quau aguest tanpòc s’i acabe de reconéisher, perque dilhèu eth particular non sap èster pensat, senon sentut, damb tota sa confusion, escrit ena ombra, mès ara lum dera vertat literària, a depiech d’aguesti tempsi pòstliteraris.