Pluja

Mos mancauen aguesti dies de pluja, tant tara tèrra coma tar anma. Semblaue que non les tornaríem a veir e, totun, tà bèth un encara se li hèn pesadi. Non posqui pas negar que me shaute fòrça aguesta Val en lèrmes vivificadores, encara qu’eth plantèr non acabe de possar pera manca de solei.

Mès m’estimi era pluja d’ua primauera coma cau qu’era calorassa d’arioan en mes de mai dejà. Non cau, encara, cantar victòria, mès eth retorn dera broma baisha e umida, en tot amarar eth bòsc frondós, reviscòle era nòsta emocion pes causes. Totun, èm es umans aqueri èsters capables de non sonque demorar entutadi en eri madeishi, senon en retrobar-se damb eth món entorat.

Dempús d’un temps, d’ua primauera sense pluja, viuem tanben ua sason erosa de trobada, en tot veir lúder es causes jos ua naua lum, pr’amor qu’aguesta trobada ei quauquarren mès qu’ua simpla relacion damb es autes causes dera natura e deth món materiau e terrenaus. Açò vò díder que, coma diderie eth pensador Romano Guardini, mos trobam espirituaument damb es causes, en tot reconéisher-les, avalorar-les, configurar-les. E en aguest prètzhèt, er uman pòt desvolopar es sues fòrces e realizar era sua personalitat, encara que de viatges tanben se pòden malaguanhar.

Trobar ei alavetz veir, conéisher e avalorar, e per tant, hicar-se en er èster intim deth pròpri èster e atau dera vida, damb es formes significatives deth sòn succés, mentre recuelhem, jos aguesta pluja de mai, eth influx dera sua vertat, deth sòn valor. Per açò, er uman se realize vertadèrament quan ei capable de gésser d’eth madeish de cap tad aquerò que li ges ena trobada vivificadora, coma eth present deth don d’ua pluja que dilhèu l’acabe deishant erosament mòg.