Israèu

Era credença ena revelacion compòrte era manifestacion dera preséncia de Diu en un temps e un lòc determinats, per miei dera istòria de persones, tanben ben concrètes, de carn e uassi. Tà nosati, es qu’encara credem, Diu ei eth Diu dera istòria e era sua, qu’ei tèrra santa, açò ei, ua tèrra relevanta, qualitativa, sagrada, coma era que Diu obligue a Moisès a caushigar descauça dauant dera sua manifestacion ena arrominguèra ardenta. Lum de lum, en miei dera escuretat existenciau. Israèu ei aguesta tèrra concrèta, subergessenta, centre deth nòste món religiós, morau, espirituau e transcendent, crotze des tres religions monoteïstes e un des cornèrs mès dangerosi e mès disputadi d’un món dejà violent, immèrs de forma crudenta ena enessima batalha peth sòn domèni. Israèu/Palestina, coma li diden fòrça estudiosi, ei “eth país dera Bíblia”, segontes Bernd U. Schipper, ena sua istòria der antic Israèu, que “se hè comprensible sus eth trashons dera geografia”, un país petit, eth Canaan biblic, damb diuèrses cares, eth nuclèu deth quau ei Judà, a on era connotacion teologica e era istòria se confonen, per miei d’un nòm, Palestina, d’origina aramèa, dejà documentat en sègle II pes romans, e un aute, Israèu, qu’apareish en inscripcions deth sègle IX a.C. Canaan, Palestina, Eretz Ysrael conformen çò qu’eth moviment sionista delimitaue entath pòble escuelhut, sense tèrra, qu’auie de tornar entara sua pàtria ancestrau dempús de dus mil ans d’exili, era tèrra prometuda que dempús dera colonizacion britanica dèishe en mans dera ONU, ara vetada per Estat qu’ajudèc a crear en 1947, un plan de particion en dus estats. En miei dera ira umana, dera sua violéncia e destruccion, sonque pòt suavar-mos era inspiracion dera lum amorosa e pacificament ardenta d’aguest Diu qu’ara fin compartim judius, musulmans e crestians.