Un cafè

Er aigua deth Gave de Pau baishe blua e en superfícia tranquilla, luenh deth basart d’un Sèna olimpic que gausim a plaser aguesti dies, pera avenguda deth Paradís, a on sò setiat, dempús d’ua naua visita ath Santuari de Lorda, just en punt en qué eth riu vire en direccion atlantica e abrace eth flux de pelegrins ath pè dera tuta. En tot mantier eth caractèr de centre catolic internacionau, tà quauqu’uns, aguesta sòrta de Vatican petit d’art neo semble un parc tematic dera religion, mès non semble impostada era preséncia, entre curiosa e sentida, cadun damb era sua crotz interior, deth devòt que s’apròpe e s’amasse ena grota dera Mari de Diu que parlèc en occitan a ua senzilha pastora deth Pirenèu, ara cerca de responses, dilhèu de fortaleses o orientacions, de coratge e solatge, en aguesta vida plea de mancances e malurs, de misèries fisiques e moraus. Ei eth darrèr dissabte de junhsèga, e era broma baisha sauve era vila deth solei dirècte dera canicula. Uns quilomètres mès tà naut, en tot seguir eth cors deth riu, es vilatges dera val ludregen, era comuna Gavarnia visitada damb eth famós saut d’aigua, que se precipite pes malhs talhats coma murs que sostien era fortalesa d’aguest massís en forma de batèu transatlantic que se lhèue enquiath Perdut. Entà occident, è tornat tath Vinhamala, de ròca arròia, a on è agut d’esquivar bèth calhau des montanhaires que baishen en tram finau e van tath glacièr que se despolhe dera darrèra nhèu dera sason. Ath cap dera Pica Longa, ja s’endonviàuen es bromes que capèren Lorda, a on beui ara un cafè italian que m’è emportat ath cant deth riu, abantes de partir tà casa. Non cau mès: era felicitat ei aguest cafè.